The Orange Light

stop... go...
choose the wrong turn...
stop...
pollute...be intoxicated...
go...
fuck you...
stop...
eat...procrastinate...eat again...
go...
choose the wrong turn...bore yourself...
stop...
pollute... be sick... pollute again...
go...
fuck yourself...
stop...go...
procrastinate...
continue to eat your life out...
die...

OBSERVE HOW I FALL INTO PIECES

I'm so exhausted, parang na-drain na lahat ang aking lakas. The desire to blog was just caused by my inability to sleep ( kahit inaantok na ko), and boredom.


It was my first day of school kanina and it was one tiring day, not because of the classes(dahil hindi ako umattend), pero dahil sa pag-rerecruit naming mga batchmates ko sa AA(my college's theatre org) ng mga bagong members. I thought it would be super fun at first to freak the hell out of the freshmen students on their first day as college students, pero as hours go by, and after maranasan ko ang iba't ibang reaction ng mga freshmen sa kabibohan at minsan, kabobohan namin(isang beses lang naman nangyari) sa paghihikayat ng members para sa aming org, naging fun nalang siya, nakakapagod talaga sobra, pero exciting parin(nasobrahan nga eh to the point na bigay lang kami ng bigay ng limited supply ng application forms). Oh well, Atleast I get to practice my acting skills again after ng aking flop na audition nung summer sa isang potential na raket.


Haay... I could still remember like it was yesterday, freshie din ako, hindi nag-karoon kaagad ng kaibigan dahil nasobrahan sa pagka-reserved, eventually nagkaroon din ng kaibigan na worth the wait naman pala, tapos sa wakas lalabas narin ang tunay na ugali, ang gagang jaime.
I never thought na in my first year of college, I've already joined a theatre org, acted in a play, become a member of a feminist group, met new people, discovered new things, found out that I could be a total bitch sometimes, oh the list could just go on and on kaya titigil na ko(yes, parang dear diary lang ng isang highschool student ah) . Wala lang, Since nag-rereminisce ang aking mga batchmates ng kanilang freshmen college days, ako din(pero tanggap ko na mas maayos parin sila mag-sulat)!


Well, Till next entry nalang at manonood uli ako ng casa blanca!


P.S. Kung trip niyo makinig ng mga chill out songs na tipong jazz na samba na naririnig mo sa mga coffee shops, Try niyo pankinggan ang bossa nova music, sarap pakinggan kahit medyo hindi mo maintindihan ang lyrics dahil kadalasan Portuguese, wala lang!


PAG- PASENSIYAHAN, BANGAG LANG SA PAGOD!

SIRANG CHUBIBO

"Round and round we go...
who could've known it'd end so well?
We fall on and we fall off...
existential carousel."
- Circles, by Incubus

I'm in distress, stuck in the twilight
between my dreams and making them real
in this twilight I stand, alone and idle...
I need a call, a voice from you,
reaching me out, for us to be one
saving me, from ambiguity and stupor
removing me, from the place that brings me torment,
Here in the twilight zone, is where I stand now
stuck and in distress
alone and idle, waiting for you
to wake me up...

KAHATI

Mga lalakeng nag-bigay sakin ng kaunting ligaya sa mga nakaw na saglit, Mga lalakeng hindi maaring maging akin, dahil kailanman ay walang pag-ibig na mag-uugnay...


Mga oras ay ibinahagi para sa pakiramdam na lahat kami ay nag-aasam, makaraos lamang habang hindi pa lumalapit ang matagal na hinahangad na kahati. Mga oras na yun, siya ring mga ala-ala, mga ala-alang kahati ko ang bawat isa sa kanila, Mga ala-alang walang kinabukasan.

Mga kahati ko sa sandali, siya ring kahati sa isang pagkakawangki, pagkakatulad na hindi ko maatim na maisip. O bakit ba kailangan ako pa ang hinirang ng kapalaaran na malasap ang ganitong pangyayari , para lang makaranas ng panandaliang ligaya.

Mga lalakeng aking nakasama sa mga nakaw na saglit, ang mga nag-patikim sakin ng ligaya. Mga kahati sa inumit na sandali, walang kabuluhan, walang patutunguhan, hindi maari. Kailanman ay hindi ako iibig sa kanila, pero kailangan ba talaga na ang mga lalakeng ito ay may mga puso na tila nananabik din sa kapwa nilang lalake?

Exaggerated na Hininakit ng isang vain na lechon

Wag pansisin ang post na ito, kelangan ko lang ito ilabas!

Dahil sa insidenteng ito, naging least of my problems na ang back-stabbing problem ko at ang accusation sakin na bitter ako... hehe, wala lang!

Badtrip ang sunburn na ito...

I spend the whole day outdoors(Shit, ngayon ko lang napag-tanto na buong araw pla ako sa labas) without thinking na mamumula ako ng ganito... hindi naman sobrang sunog, sobra lang talaga ang diperensiya ng lower arms ko na laging exposed, sa upper part ng braso ko kung saan laging cover ng sleeves ng shirt ko. Malaki na nga ang braso ko, naging-lechon pa talaga ang itsura niya ngayon, nakaka-asar.

Oo nainitan ako kanina, pero hindi ko naman naramdaman ang penetration ng araw sa skin ko. Kaya pala sabi nila ang pula ng mukha ko, akala ko high blood lang. Sayang at nagpa-tan pa naman ko sa puerto para pantay ang kulay ng aking buong braso, wala rin plang kuwenta, grrr tlga!

Traydor ang araw ngayon,
sana katulad nalang siya ng dati
pinaparamdam agad sakin ang sakit at init dulot ng kanyang maapoy na pwersa,
pinapasilaw agad ako sa lakas ng liwanag ng kanyang mga sinag,
Tinraydor niya ko
Isa siyang Traydor... TRAYDOR!

So ngayon, biglang humapdi na ang aking balat sa elbow pababa, pati ang aking mukhang madungis at kulay lechon.

FYI: Wag niyong sabihin na swerte ako at namumula lang ako, at hindi halata dahil maputi ako. Excuse me, umiitim din ang mga mapuputi, at since mataba ako, mahirap magpantay ng kulay ng katawan.... WAAAAAAAAAAAAAAAH!


Uber landi this bobo orc ah!


Sige maliligo na ko, baka libag lang ito na mapula...


yuck sabi ni mama, mag-placenta soap daw ako...

hmmm...

KILLING BOREDOM

You turn your back on people because you're scared that you might do mistakes again in front of their faces, scared that you might have disappointed them, lose them. You will really lose them alright, because of that hypocrite attitude of yours you will.

But then again, I guess you rather lose them than allow them to see the real you, the fucking vulnerable side of you, the evil within you, the perversity inside of you, the monster that you truly are.

I bet you still wouldn't dare to change a bit after this, it's because of that pride of yours, isn't it? Well screw you and your pride, you better take good care of it because unless you come to your senses for help, Pride is the only thing you'll have with you for the rest of your life.


Die bitch! I wish that hypocritical face of yours would be incinerated in hell until all that remains of you were nothing but ashes.

*Panting...

- The real you


WALA LANG... BORED...

Ngayon, pwede na ko gumawa ng chocolate dip para sa aking soda cracker... hehehe!

When Little Bathala goes Kaboom

I see Pinoy culture as a culture rich with diversity and beauty. If only there are more references about our culture, and we will not mainly focus on the ideas that were brought to us by colonialism, more Filipinos or even foreigners will appreciate the richness of the culture that is soon to deteriorate if not given notice.

Hehehe... what am I saying here?

Well I just read an article about Bathala, maybe that's why I'm writing this post.


BAGONG KAALAMAN:
It's nice to know that anitos, pupularly known as small ancient wooden idols (o pangalan ng motel), were nilalangs appointed by Bathala to be ministers of earth, and that Bathala's main enemies are the lizard god, Bakonawa, who is ruler of Kasanaan (the Underworld), and his evil spawns of darkness, such as the aswang and the manananggal(dun pala nang-galing ang mga mananaggal na yun).


Nakakatuwa how one article about Bathala, a little information about the Filipino culture, can bring me such interest to find out more about the culture of our native land (what more pa kung madaragdaan ang aking kaalaman).

So what advantage will knowing about the declining Pinoy culture can bring me?

Perhaps a sense of identity from my native roots...

Para kasing madalang lang akong makakita ng mga bagay-bagay na sariling atin, dahil siguro hindi ito tinatangkilik at minsan ay nakakalimutan pa, kaya maaring sa pamamagitan ng pagka-karoon ko ng kaalaman sa kultura ng Pilipinas(pucha pati salitang pilipinas, hindi orig), maiibsan ang kakulungan ng pagkakakilala ko sa aking pagkapilipino.

Hindi ko naman sinasabing bumalik tayo sa dati nating kultura nung pre-hispanic times, mas ok lang sana kung ma-immerse tayo dito, i-appreciate natin ito, at i-treasure natin ito.

Wala lang... Bida-bida!


P.S. Sana sa susunod, kaya ko ng mag-tagalog ng diretso at maayos na rin ang spelling at grammar ko sa wikang ito noh?